Historia
Historia szkoły
Grudziądz – miasto istniejące od XIII wieku – jest usytuowany nad brzegiem Wisły w północnej części kraju zwanej Ziemią Chełmińską. Przez wszystkie wieki swojego istnienia dzielił burzliwe losy państwa polskiego. Historyczna nieuchronność odcisnęła także piętno na szkolnictwie tych ziem, które – de facto – zaczęło się rozwijać dopiero po odzyskaniu przez Polskę w 1918 roku niepodległości.
Przeszłość Zespołu Szkół Gastronomiczno-Odzieżowych sięga właśnie tego okresu, zaś jego losy powiązane są ściśle z rosnącym zrozumieniem miejsca i roli średniego szkolnictwa zawodowego oraz kształcenia kobiet w rozwoju gospodarczym kraju.
Z dniem 1 września 1920 roku Zarząd Miasta Grudziądza uruchomił jednoroczną Szkołę Zawodową dla dziewcząt. Początki placówki były bardzo skromne. Na jej potrzeby przeznaczono zaledwie pięć pomieszczeń na drugim piętrze budynku przy ulicy Trynkowej 19[1]. W dwóch izbach prowadzono zajęcia lekcyjne, w dwóch pomieszczeniach mieściło się prywatne mieszkanie przełożonej szkoły, a w trzecim zorganizowano kancelarię. Nauka trwała rok. Program nauczania obejmował gotowanie, sprzątanie, naprawę bielizny i pranie. O przygotowanie zawodowe około szesnastu uczennic dbały dwie nauczycielki. Absolwentki miały możliwość wykorzystania zdobytych umiejętności we własnych gospodarstwach domowych lub w pracy zawodowej jako pomoc domowa. Uruchomiono także stołówkę[2] dla uczniów Szkoły Budowy Maszyn oraz grudziądzan. W tym pierwszym okresie istnienia szkoły kierowały nią kolejno panie: W. Komorowa i K. Westwalewicz.
Taki kształt jedyna w mieście szkoła zawodowa dla dziewcząt zachowała do 1924 roku. Zarząd Miasta, utrzymujący szkołę z własnych funduszy, doszedł do wniosku, że placówka jest zbędna i należy ją zamknąć. Dopiero osobista interwencja naczelnika szkolnictwa zawodowego przy Kuratorium Okręgu Szkolnego Poznańskiego oraz wizytatora szkół zawodowych zmieniła decyzję ówczesnego prezydenta Grudziądza dotyczącą likwidacji szkoły. W zamian zaczęto wdrażać projekt rozwoju szkolnictwa zawodowego dla dziewcząt na terenie miasta. Efektem podjętych działań stało się przekształcenie 15 września 1924 roku Szkoły Zawodowej w roczną Szkołę Gospodarczą. Kierownictwo placówki objęła Gertruda Żółtawska, a z nastaniem kolejnego roku szkolnego Irena Kompert, pozostając na tym stanowisku do wybuchu wojny. Grono pedagogiczne składało się w tym okresie z trzech nauczycieli przedmiotów ogólnokształcących oraz czterech instruktorek przedmiotów zawodowych. Do obowiązków tych ostatnich należało także czuwanie nad przebiegiem praktyk zawodowych, które odbywały się w domach prywatnych. We wrześniu, w ramach dodatkowej oferty edukacyjnej, uruchomiono kursy zawodowe bieliźniarstwa.
1925
Uruchomienie dwóch nowych szkół: Szkoły Bieliźniarsko-Krawieckiej oraz Szkoły Przysposobienia w Gospodarstwie Rodzinnym podległych Izbie Przemysłowo-Rzemieślniczej.
Ponadto – z rozpoczęciem roku szkolnego 1924/1925 – lokalna Izba Przemysłowo-Rzemieślnicza w porozumieniu z władzami miasta uruchomiła, wykorzystując istniejące zaplecze dydaktyczne, trzyletnią Szkołę Bieliźniarsko-Krawiecką oraz trzyletnią Szkołę Przysposobienia w Gospodarstwie Rodzinnym na podbudowie czterech klas szkoły powszechnej[3]. Oznaczało to, że do szkół przyjmowano dziewczęta w wieku od czternastu do